14 Mart 2015

Bugün cumartesi [dört]

ile Nurdal Durmuş

: Bugün cumartesi [dört]

Eski hüzünlerin yağmuru altında, seyre dalmışız Kızkulesi’ni.
Gök, yüzümüze bakmasın diye denizlere dolmuş maviler.
Biliriz ki İstanbul bizim için müze değil mucize şehirdir.
Baktıkça çoğalır İstanbul.
—Hangisi senin?
—Hiçbiri.
—Bütün martıları mı bana bıraktın?
—Senden başka mutluluğum yok benim!

Bugün cumartesi.
Herhangi bir düşüncenin tarafı olamayacak kadar düşünen bir adamım ben.
“Daha sade, daha az şeye gereksinim duyulan hayat daha fazla mutluluktur” demiş Reis Teoha.
Neden mutsuzuz?
Neden hakikat hep iğdiş edilir?
Neden vicdanların aydınlık sokakları hep birilerinin karanlık işgalleri altındadır?
Neden laboratuvarlarda hep arsız deneyler yapılır?
Kimin hakkı kime verilmeli deneyleri…
Bence, ne olur korkalım ve düşünelim.
Korkalım ve düşünelim ki biraz daha hayal edilebilir, yaşanabilir, korkmayacağımız bir dünya olsun.
Makam için, mevki için ruhundaki ağırlık sayesinde ne şekil bırakırsan bırak hep dik kalabilen hacıyatmaz olmak ne kadar insan olabilmektir, bilmiyorum!

Bugün cumartesi.
“Çokla başlayıp hiç azalmayan” cümlelerimin sahibi sensin.
Biliyorum: Uzun hikâye kısa anlatılmaz, ama bana gülümsemeyi ve iyi davranmayı öğrenmelisin!
Yine biliyorum:
Bunun sonu yok. Yorulacağız, yaşıyorsak.
Ama yaşamak, kader olduğu kadar ürkütücü de değil mi?
Bak, gökyüzünün duvarlarına hayalden merdivenler dayayıp gecenin koynundan yıldızlar toplayarak uykuya dalan çocuk bir yaş daha büyüdü.
Şimdilerde yıldız toplamıyor, çocukken topladığı yıldızların bir bir sönüşünü izleyerek ömür tüketiyor!
Tükenmek ve tüketmek de ürkütücü.
Ben tükenmişlikten sana sığındım Allah’ım!
Çünkü takvimler “Şimdi ölemezsin, önce biraz aydınlık gör” diyorlar.

Bugün cumartesi.

Az önce bankamatikten maaş çekip “Allah bereket versin!” dedim.
Lanet Modernizm, kahrol!
Sahiden cesur muyum?
– Hayır!
İçimden; “Akıl git başımdan, beni rahat bırak!” demek geliyor.
Aynalara koşmalı insan ve herkesten önce kendi içine bakmalı.
Çünkü göz sadece görmek için değil, görmemek için de var.

Bugün cumartesi.
Şükür İstanbul yerinde!
Deniz, martı, çay, simit…
Kızkulesi, Kabataş, Çamlıca, Çengelköy…
İstanbul yerinde.
Trafik, modern cinnet…

Bugün cumartesi.
Hayat yağmuru seyretmekle güzel. Hayat çimenleri ezmek, patikadan yürümek, gökkuşağına bakmak, buğulu camlara resimler çizmekle güzelleşiyor.
Hayat borsa ekranlarını görmediğimiz denizleri seyretmekle, bir bardak çay eşliğinde kalbimizi iyi eden dostlarımızla yaptığımız keyifli muhabbetlerle güzelleşiyordu.

Hayat ekmeğimizi Afrikalı bir çocukla paylaşınca güzelleşiyordu.
Hayat hikâyeci kahvesinde durmadan masal anlatan hayalci adamı bir kez daha görmek umuduyla güzelleşiyordu.
Hayat aynı safta tanımadığımız insanlarla aynı duaya “Âmin!” demekle güzelleşiyordu.

Bugün cumartesi.
Geç kalınmışlık kötü; ama daha kötüsü bunun farkına varmak…
Hepimiz farkındayız…

Bugün Cumartesi

Erik ve kiraz ağaçlarına, bahara hamdolsun.

Nurdal Durmuş

Bugün cumartesi [dört]

Nurdal Durmuş Sosyal Medya Hesapları.
Takip Etmek İçin;

Etiketlerbugün cumartesi bugün cumartesi nurdal durmuş çamlıca cumartesi yazıları denemeler denizle ilgili deneme yazıları erik ve kiraz ağaçlarına bahara hamdolsun güzel denemeler haftasonu yazıları kısa yazılar kızkulesi martı deneme nurdal durmuş

Yazar hakkında

Nurdal Durmuş

1977 Artvin – Şavşat Doğumlu. Uluslararası İlişkiler Mezunu. İnsanlık yararına, gönüllü iyilik faaliyetlerinde bulunmak için 35 Ülke dolaştı. Gençlik projeleri yazdı ve yürüttü. Aktif olarak gençlik ve gönüllü aktivitelerin içinde yer aldı. Ayrıca toplum ve gençlik alanında sosyolojik incelemeler kaleme aldı, radyo ve televizyon programları yaptı. Birçok Stk için gönüllü yönetim süreçleri tasarladı, yönetim süreçlerinin içerisinde yer aldı. Türk Kızılay gönüllü yönetim sistemi, Genç Kızılay ve Türk Kızılay Kadın gönüllü yapılanmasına öncülük etti. Türk Kızılay kamplarının içerik ve hedef gurup olarak yeniden yapılanmasını sağlayarak tematik kamp konseptleri geliştirdi. Gönüllü faaliyetler, gönüllü yönetimi, gönüllü projelerinin yanında ülkelerin, sosyal hayatlarına dair yazdığı kitabı yakında tamamlanmış olacak. Şimdiye kadar; İzdiham, Ay Vakti, Temrin, Yolcu, Ayraç, Otuzuncu Harf vb. edebiyat ve kültür dergilerinde yazdı, bazılarında yazmaya devam ediyor. Ulusal ve yerel TV'lerde, radyo istasyonlarında metin yazarı, editör ve danışman olarak görev yaptı. 2005 yılında Hayata Başlık Atamadım isimli günlük denemelerinden oluşan bir kitap yayınladı. İkinci kitabı Hiç Sesler 2015 yılında okurla buluştu. Şimdilerde Türk Kızılay Gönüllü Yönetimi Direktörü olarak Hilalin gölgesinde, insanlık ve iyilik uğruna çalışan insanlık için çaba gösteriyor. Ara sıra ceplerine çakıl doldurup deniz taşlıyor. Hayatın kısa, kısadan da kısa olduğunu düşünüyor. Dahası mı? Şiir okuyor, kitap okuyor, ayet okuyor, şarkılara eşlik ediyor, ıslık çalıyor, yazıyor ve şükrediyor! Kaldırım kenarına oturup karıncalarla konuşuyor. Dünyayı iyiliğin ve vicdan sahibi insanların kurtaracağına olan inancını henüz kaybetmedi. Biliyor ki; Yapılacak çok iş, gidilecek çok yol, okunacak çok kitap, görülecek çok ülke, el uzatılacak çok yetim, iyileşecek çok yara, insanları kurtarmamız gereken çok savaş, ziyaret edilecek çok dost, yazılacak çok yazı, edilecek çok dua, onarılacak çok kalp, bunlar için çok az zaman var!

“Bugün cumartesi [dört]” için 7 görüş

Asl dedi ki:

24 Ocak 2013, 11:31

Cumartesi; kendi varlığını, sadece başkalarının varlığı ile ortaya koyabilen bir insan gibi… Kendini tanımlamaktan aciz, dile gelmeyen isimsiz ve bir hiç(Cuma”ERTESİ”) Hep bekleyecek pusu da… bir yerlerde kendisinden önce, yere düşsün dizleri elleri kanasın birilerinin, kalbi yorulsun, üzülsün ağlasın, uyumasın… acı çeksin… Ve sıra onu yaşamaya gelsin. (Cuma”ertesi’ni) Birileri ona ihtiyaç duysun… Kendinden öncekini yersin, karalasın, kötüydü o desin, aslında kendi kopuk ipinin ucunu sağlam bir yere bağlamak için, hep başkalarına dayasın sırtını… “Cuma” Kendi kişiliğini bulmuş… Kendini ifade etmek için başkalarına ihtiyaç duymayan… Ne mübarek bir gündür… Dolu Dolu yaşanmış…
Birisi dedi ki:

24 Ocak 2013, 11:30

Her şeyi söylesen de olmuyor ki abi. Hem “hiçlik” vasfı yüklenince ne cumartesi kalıyor bizden ne de öteki günler. Öteki ve hiç. Yaşayamadıklarımızı Rab belki nasip eder de ahirette yaşarız kim bilebilir ki değil mi abi? Belki de bu yüzden mahkemenin kurulmasını bekliyoruz sabırsızca. O değil de böylesi çok zormuş. Her şeyin içte kalması. Selamlar. İçimizde kalanlardan semaya yükselen dualar. Rab bize de dokunur elbet…
Reyhan dedi ki:

24 Ocak 2013, 11:30

çok seviyorum cumartesi yazılarını. sabırsızlıkla yazmanızı bekliyorum. bunlar kitap olur inşallah.
Birisi dedi ki:

24 Ocak 2013, 11:29

“Bugün cumartesi. Hepimiz farkındaydık, geç kalınmıştık, bu kötü; ama daha kötüsü bunun farkına varmak. Zaferinizle gurur duyunuz matmazel. Zira perona şehrinizden gelen son terminal otobüsünden de inmediniz. Ben artık bu şehre ve terminal otobüslerine olan inancımı da yitirdim. Yenilgimi ayaklarınızın altına alabilirsiniz. Zira “Her şey söylenmeden bitti!” Hoşçakalınız.” Ayrı mekanlarda, ayrı hayatlarda bile aynı hissiyatlara sahip olduğumuz için sevinmeli miyim bilemedim . Bildiğim bir şey var Pazar gününe kavuşmanın sevincini bile hissetirmeyecek kadar Cumartesi, hüzün kokuyor..ve yenilgi
(...) dedi ki:

14 Ocak 2013, 20:08

İnsanın kendi içinde yolculuğa çıkmasına sebeb olan “Çokla başlayıp hiç azalmayan” cümleleriniz , bir sağnağın parçaları gibi ruhumuzun toprağına dokunuyor. Söylenenlerin susulduğu yerde kaldım. Bir adım ötem cümle cümle kalabalıktı . Ateşti,kârdı borandı!
Bellekte kalan izler sonu gelmeyen tükenmişliğin özeti “Şimdi Ölemezsin, önce biraz aydınlık gör” Bence İnsan Bitkisel bir hayatla kalbi atıyor yalnız…Fırtınaya aldırmayan bir deniz feneri gibi, sürekli gerçeğin ışığını parlatan düşüncelerinize Selam ve Hürmetle…
Anonim dedi ki:

13 Ocak 2013, 16:10

Yaşamak mı yorucu olan?
yorumlamak mı seni?
ey yaşam..
komşu dedi ki:

12 Ocak 2013, 23:26

tuhaf değil mi.

yine aynı şeyi hissettirdiniz bana. ‘Neyi?’ diye sormadan söyleyeyim.
Yazan yenildiğini söylüyor. Benzer duyguları daha önce ‘geçen sadece zamanmış meğer’ yazınızda da yaşamıştım. Yazara iletin lütfen insan yenile yenile gelir korktuğu zafere. Çünkü ‘her şey söylendiği halde hiç bir şey bitmedi.’
emin olsun!